آخرین وسوسه

بخوان خواب بدم را

گاهی نمیتوان باور کرد همه چیز به همین آسانی تغییر میکند ! حتی انسانهایی که تغییرشان در ابهامات پیچیده شده . او که دم از وفاداری میزد به آسانی از پریشانی هایی سخن میگوید که چنگ بر جگر می ساید.

باور نخواهد کرد این روزها زندگی که پیشتر آسانتر و بهتر و زیباتر بود ، بسیار سخت و خشن و چندش آور شده ! میترسم به بیراهه رود . نگران شده ام .

ب... صدایش میکردم و صدایش میکنم ...

و پس از آن طوفان بی تقصیری هایی که بر زندگی ام وزید فاصله هایی به اندازه دریاها بینمان افتاد.خاطراتی برما گذشت و رنجشی از من بر دل داشت که باور نمیکردم امروز این چنین باشد که میگوید.

همواره احساس میکنم بزرگترین اشتباهی که در دیگران میبینم شاید درست ترین کار و تصمیم ممکن باشد.ولی با آن چه امروز فکر میکنم دنیایی فاصله بین فکرهامان هست.و میترسم ب... بیراهه ای که از دیر باز در نزدیک و دور دیده ام بر سر راهش باشد.

آه اگر با او بودم نمیگذاشتم فلان و بهمان بر او بگذرد و نمیگذاشت زندگی ام تکرار اپیزودهایی غمگین باشد.کاش کمی بزرگتر میبودم و او را میافتم . و کاش در همان کودکیم به توهم خود بزرگ بینی دچار نمی بودم تا میتوانستم با او باشم.

***

راه نرفته

راه نرفته میروی

عابر بیراهه تویی

آتش به جانم زده ای

با آن کلام آخری

بیهوده خرده ام مگیر

خرد تر از همیشه ام

شکسته بال و خسته پر

شرمنده از خیانتم

درک نمیکنم چرا

اینگونه راه میروی

اینگونه در بیراهه ها

بیراهه ها را میدوی

من نگران تو شدم

با خواندن آن گفته ها

انگار باورم شدند

تقصیر آن گذشته ها

کاش به پایان برسم

دگر زندگی بس است

سرنوشت این من و ما

سرنوشت خار و خس است.

30 مهر 91

=====

یادداشت : ب.... خواهش میکنم برگرد از راهی که میروی.

+ نوشته شده در یکشنبه سی ام مهر ۱۳۹۱ ساعت 21:16 توسط رضا واحدی |

...چیز هایی که میگویم بدان دلیل نیست که بدان‌ها می‌اندیشم ، بلکه بیشتر آنها را به هدف ویران گری خویشتن می‌گویم تا دیگر ناگزیر نباشم بیندیشیم ، تا بتوانم مطمئن شوم که از اینجا به بعد آن ها زندگی خود را بیرون از من ادامه خواهند داد و یا خواهند مرد، به مرگی که من ناگزیر نخواهم بود خود را در آن باز شناسم.
( میشل فوکو )

آن‌چه که بشر جستجو می‌کند دزد و گردنه‌گیر و کلاش نیست، چون بشر برای زندگی خودش معنی لازم دارد. یک فردوسی کافی است که وجود ملیون‌ها از امثال شما را تبرئه بکند و شما خواهی نخواهی معنی زندگی خودتان را از او می‌گیرید و به او افتخار می‌کنید. اما حال که علم و هنر و فرهنگ از این سرزمین رخت بربسته، معلوم می‌شود فقط دزدی و جاسوسی و پستی به‌این زندگی معنی و ارزش می‌دهد ...
( صادق هدایت – حاجی آقا )

انتظارها ، انتظارها ، تب . ساعات جوانی در خیابان های پردرخت ، عطشی سوزان برای هر آنچه "گناه" می نامندش . ( اندره ژید – مائده های زمینی )

و امّا آن که از نوعِ من است با تجربه‌هاي نوعِ من رويارو مي شود؛ چنان‌که نخستين همراهان‌اش مي‌بايد نعش‌ها و دلقک‌ها باشند.(چنين گفت زرتشت – فريدريش نيچه)

برای این که بت پرست نباشی ، کافی نیست ، بت ها را شکسته باشی ، بلکه باید خوی بت پرستی را ترک گفته باشی . ( فردریش نیچه – غروب بت ها )

ايران کهن ما٬ نخستين و بزرگترين قربانی امپرياليسم بيابانی تازه نفسی بود که خلافت عرب بر آن رنگ سبز مذهب زده بود٬ اما رنگ واقعی آن٬ مثل همه امپرياليسم ها ديگر رنگ خوهايی بود که شمشير های باديه نشینان سعد وقاص را رنگين کرد. ( شجاع الدین شفا – پس از 1400 سال )

آره من رفتنی‌ام، رفتنی‌ام از اين ديار
چرا هيشکی نمی‌ياد بدرقه‌ی يه بی‌قرار؟
(محمد مهدی مرادی)

وسوسه ی ترانه بود
خطی اگر قلبم سرود
این آخرین وسوسه ام
شوریده ای شبانه شد
(رضا واحدی )
---------------------
سخن روز :

در این خاک زرخیز ایران زمین
نبودند جز مردمی پاک دین

همه دینشان مردی و داد بود
وز آن کشور آزاد و آباد بود

چو مهر و وفا بود خود کیششان
گنه بود آزار کس پیششان

همه بنده ناب یزدان پاک
همه دل پر از مهر این آب و خاک

پدر در پدر آریایی نژاد
ز پشت فریدون نیکو نهاد

بزرگی به مردی و فرهنگ بود
گدایی در این بوم و بر ننگ بود

کجا رفت آن دانش و هوش ما
که شد مهر میهن فراموش ما

که انداخت آتش در این بوستان
کز آن سوخت جان و دل دوستان

چه کردیم کین گونه گشتیم خار؟
خرد را فکندیم این سان زکار

نبود این چنین کشور و دین ما
کجا رفت آیین دیرین ما؟

به یزدان که این کشور آباد بود
همه جای مردان آزاد بود

در این کشور آزادگی ارز داشت
کشاورز خود خانه و مرز داشت

گرانمایه بود آنکه بودی دبیر
گرامی بد آنکس که بودی دلیر

نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت
نه بیگانه جایی در این خانه داشت

از آنروز دشمن بما چیره گشت
که ما را روان و خرد تیره گشت

از آنروز این خانه ویرانه شد
که نان آورش مرد بیگانه شد

چو ناکس به ده کدخدایی کند
کشاورز باید گدایی کند

به یزدان که گر ما خرد داشتیم
کجا این سر انجام بد داشتیم

بسوزد در آتش گرت جان و تن
به از زندگی کردن و زیستن

اگر مایه زندگی بندگی است
دو صد بار مردن به از زندگی است

بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم
برون سر از این بار ننگ آوریم

روزگار آیینه را محتاج خاکستر کند

بخوان خواب بدم را

پیوندهای روزانه

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

پیوندها